Ale ja nie mam kondycji!

Doszłam do tego momentu w życiu, kiedy powodem do narzekania jest dla mnie narzekanie innych ludzi, ale jak tu nie wylać swoich żali w chwili, w której w pełni zdrowy człowiek mówi, że nie nadaje się do czegoś, bo nie ma kondycji i nie ma sposobu na to żeby ją miał. Oczywiście to mówione jest najczęściej przez kogoś kto woli przesiedzieć cały dzień przed komputerem niż sprawdzić chociażby jaka temperatura panuje w świecie zewnętrznym. I tak dzień po dniu. I tylko narzeka i nic ze sobą nie robi.  W takich chwilach naprawdę krew mnie zalewa.

Owszem. Mi też zdarza się (dość często) narzekać na swój stan, ale to łączy się z przynajmniej próbami zmian, które go poprawią.

Jestem od dziecka chora na astmę przez co po krótkim nawet wysiłku zdarzało mi się doznawać zadyszki. Czasami nawet przy okazji wchodzenia po schodach. Przyszedł jednak moment, w którym stwierdziłam, że ta choroba nie może mnie ograniczać. Wtedy właśnie udałam się na pierwszy na trening boksu. Postanowiłam, że nie będę dawała sobie taryfy ulgowej i nie usiądę na ławce dopóki trener nie zarządzi przerwy. Może było to trochę lekkomyślne, ale nie żałuję tej decyzji. Udało mi się. Co prawda czułam się jakbym miała zaraz wypluć płuca, ale podołałam i z każdym treningiem było tylko lepiej.

O tym jak denerwują mnie stereotypy na temat tego sportu i kobiet napisałam w tym poście
 

Zauważałam u siebie kolejne postępy. Zanim zaczęłam trenować nawet najmniejszy podbieg powodował u mnie zadyszkę a po paru miesiącach przebiegałam długość trzech stadionów i byłam w tym samym stanie. Kiedyś minuta skakania na skakance była męczarnią, ale okazało się, iż jest coraz łatwiej z każdym podejściem. Liczbę sześćdziesięciu „brzuszków” też robiłam coraz szybciej i z mniejszym zużyciem energii. Kiedy zakończyłam moją przygodę z boksem starałam się przynajmniej spacerować czy wybrać się od czasu do czasu na wycieczkę rowerową, dzięki czemu dobrą kondycję utrzymuję do teraz. Podsumowując poprawiłam swoją wytrzymałość dzięki systematycznemu wysiłkowi fizycznemu i po mimo choroby.

Jak coś takiego osiągnąć? Odpowiedź jest bardzo prosta. Musisz chcieć i uwierzyć w to, że możesz i to zrobisz.

Trzeba czcze narzekania zamienić w działanie. Nie mówię tu o tym, że każdy ma trenować  boks olimpijski, bo nie każdy jest do tego stworzony a poza tym nie każdemu zdrowie pozwala tak szarżować. Rodzaj aktywności najlepiej jest dobrać do możliwości.

Wybierz coś co sprawi ci przyjemność i wyjdź z domu zamiast narzekać!

Zacznij od codziennego spaceru, wyjścia na rower albo biegania. Nie musisz rzucać się na wielkie dystanse. Zacznij to robić o stałych porach i w miarę postępów zwiększać dystans czy czas poświęcony na ruch.

Tylko tyle i aż tyle trzeba żeby nabrać kondycji a narzekanie lepiej zostawić profesjonalistom ;)